Obdukcija rečenice

 

Rečenica na srpskom nikada ne može da bude savršena, uvijek nada njome bdiju srbisti, lingvističari perfekcionisti, gramatičari, morfolozi i sintaksičari, nikad brojniji od 12 živih eksperata, a koji su u stanju da, obdukcijom, kada rečenicu nađu mrtvu – odštampanu i otud ni u kakvoj više vezi sa živim autorom – počesto prekriju zelenom sterilnom tkaninom i stave je na sto nalik hirurškom.

Da vidimo, da vidimo, kazuju...

Pod jakim svjetlima, ogoljenu, izlože je.

Ima li u sebi građe, gledaju svi okupljeni nad njom, i kakve građe ima, odakle je, kako je zavisnim i nezavisnim rečenicama vajana, kojim upotrijebljenim riječima, kako je spojena veznicima, i što se u njoj steklo od svega interpunkcijskog bogatstva...

Srbisti, lingvističari, i perfeksionisti među ovima, te gramatičari, morfolozi i sintaksičari, zajedno ne brojniji od 12 živih eksperata – traže: ima li ili nema rečenica u sebi Boga, Ljubavi i smrti, makar u kontekstualnim naznakama. Ako nema, tada poneka bude proglašena zanatski korektnom, i jednako na fotokopir-papiru, copy-paste, bude odštampana i položena preko ostalih A4 formata, u formalin.

A ako u sebi nema mane, tada je rečnica na srpskom savršena, i bude tada proglašena živom.

Rezultate obdukcije potpisuje uvijek imenom i prezimenom neki sloveći književni kritičar. To je po rečenicu koja je umrla, a živa je gle nikla iz svevremenskog sadržaja – uvijek dobro. Njena su nova izdanja, u kontekstu, gotovo garantovana.