Četvrti roman univerzitetskog profesora, pisca, esejiste i književnog kritičara
Slobodana Vladušića nosi naziv „
Omama“ i predstavlja romaneskni nastavak studije „Crnjanski, Megalopolis“. I ujedno je mnogo kompleksniji od pukog nastavka.
Vremenski okvir romana su godine službovanja
Miloša Crnjanskog u Berlinu u zvanju kulturnog atašea u Vajmarskoj Nemačkoj kasnih 1930-ih prošlog veka. Crnjanski je poput Šerloka Holmsa praćenog Votsonovim glasom u ovom romanu viđen očima njegovog pratioca Miloša Verulovića, vojnog savetnika u poslanstvu Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, preživelog ratnika sa Kajmakčalana, bolesnog od preživljenih trauma. Brojni su dozivi i reference na koje nas upućuje ovaj roman. Najpre, to su prethodni Vladušićev roman, pre svega „
Veliki juriš“, smešten u vreme Prvog svetskog rata. Želja da se osvetli pritisak liberalnog kapitalizma, korporativne dehumanizacije, kao i zamke virtuelnih simulakruma, još je važnija nit prisutna u romanima „Forvard“ i „
Mi, izbrisani“, a svoj teorijski zamah ova ideja dobija upravo studijom „Crnjanski, Megalopolis“. Tu su takođe i veze sa probranim pojmovnikom iz međuratnog Berlina: Pol Kle i njegova teza da umetnost ne reprodukuje vidljivo već čini da vidimo nevidljivo, Fric Lang i film „Metropolis“, tajna grupa Angst, Maltus kao prvi eugeničar itd., sve to u sadejstvu sa prikazima Berlina omamljenog opijatima i prostitucijom, psihoanalizom i dekadencijom s jedne strane i s druge Berlina radničke klase, začetaka korporacija, marksizma i proklamovane demokratije i pacifizma. Veze sa našim vremenom nisu do kraja transparentne i roman ne pretenduje da bude alegorija današnjice, ali dodirne tačke se prepoznaju od površinski jasnih znakova poput zvučne sličnosti Verulovića sa imenom Đinđićevog telohranitelja Veruovića, do onih skrivenih do kojih se dolazi praćenjem određenog spiska pojmova koji pripadaju ovom vremenu, a mogli bi se zamisliti i u vremenu od pre jednog veka. Omama, jedna od zvučnih reči s početka „
Seoba“, u romanu se više puta ponavlja u različitim sintagmama i sa različitim značenjskim potencijalom a skidanje koprene i dublji uvid u ono što nije na prvi pogled vidljivo jeste poput buđenja iz košmarnih snova ratnika sa Kajmakčalana. Otkrivanje onoga što se nalazi s druge strane sna dok se java čini kao jedina istina, jeste u korenu ovog, samo uslovno rečeno trilera, gde će potraga za nestalim srpskim radnikom dovesti do neočekivanog buđenja svih aktera.
I dok se krimi zaplet može pratiti i bez stvarnog poznavanja Crnjanskog, ukupni utisak se stiče tek prepoznavanjem sličnosti između „Omame“ i dela Miloša Crnjanskog. „Iris Berlina“, „Embahade“, „
Roman o Londonu“, „Seobe“ zvuče i znače iz „Omame“ u metapoetičkom zahvatu gde se pisac pojavljuje u višestrukoj ulozi, junaka, inspiratora, poetičkog rođaka sa kojim se ostvaruju brojne intertekstualne veze. Najsnažnija od svih je svakako namera da se literarnim sredstvima nastavi studija o Crnjanskom u ključu teze o distinkciji između humanizma polisa i transhumanizma megalopolisa. Začetak ove ideje Vladušić vidi u Crnjanskovom prepoznavanju dehumanizovanog, četiriipomilionskog Berlina u vremenu Vajmarske republike okarakterisane kao prvo pokušaja uspostavljanja liberalne demokratije. Demokratije koja je prethodila nadolazećem fašizmu. Sa ovim iskustvom, može se postaviti pitanje šta sledi posle liberalnog kapitalizma. „Omama“ ne daje jednostavan odgovor na ovo pitanje, ali pruža veoma uverljivu sliku situacija ponavljanih kroz istoriju u kojima moćne zablude prethode teškom ali neminovnom otrežnjenju.
Autor: Jasmina Vrbavac
Izvor: emisija Vavilon, RTS, 28. septembar 2021.