Branimir Ćosić

Branimir Ćosić (1903–1934) bio je srpski pisac i novinar koji je za svog kratkog života uspeo da iznedri nekoliko izuzetnih dela poput romana Vrzino kolo (1925), Dva carstva (1928) i Pokošeno polje (1933); zbirki priča Priče o Boškoviću (1924), Egipćanka i druge romantične priče (1927) i Kao protekle vode (1933). Ostao je upamćen i po svojim intervjuima, objedinjenim u nadasve vrednoj zbirci Deset pisaca – deset razgovora („Moj zadatak je čist i jasan: spremiti građu za budućeg književnog i kulturnog istoričara; dati jednim književnicima da dođu u intimniji dodir sa idejama drugih; omogućiti čitaocima da mogu intimnije upoznati svoje voljene pisce. Jer toga ima kod nas – da sa smrću pisca iščezne i njegova uspomena, i istoričar, često uzalud, traži da upozna čoveka; dešava se da dva književnika žive u isto vreme, da teže jednom istom idealu, a nikad koncepcije jednoga ne dođu u dodir sa koncepcijama drugoga…“). Značajni su i kritičko-publicistički radovi objavljeni nakon piščeve smrti u delu Kroz knjige i književnost. Ćosić je bio izuzetno vezan za svoju majku Darinku, koja ga je brižno negovala kada ga je tuberkuloza otrgla od studija prava i vezala za postelju. Po sinovljevoj smrti poklonila je sve njegove knjige, oko 1300 svezaka, i one se danas nalaze u Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ u Beogradu.

Legat Branimira Ćosića smešten je u Muzeju grada Beograda, a najznačajniji deo ovog legata je piščeva prepiska.